Ό,τι ακολουθεί είναι απόσπασμα από το άρθρο Η ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ
Ο Α.Ν. Λεόντιεφ (1903-1979) ξεχώρισε στη θεωρία του Λ.
Βιγκότσκι μια θεμελιακή ιδέα, την ιδέα της δραστηριότητας, και προσπάθησε να
την αναπτύξει και να τη συγκεκριμενοποιήσει. Απ’ αυτή την άποψη, η θεωρία της
δραστηριότητας αποτελεί συνέχεια της πολιτιστικο-ιστορικής σχολής, που
θεμελίωσε ο Βιγκοτσκι.
Η προσέγγιση του αντικειμένου αποτελεί, σύμφωνα με το
γνωστό Σοβιετικό ψυχολόγο Β.Β. Νταβίντοφ, τον πυρήνα της θεωρίας της
δραστηριότητας. Ακριβώς αυτή η αρχή μάς επιτρέπει να χαράξουμε τη διαχωριστική
γραμμή ανάμεσα στην προσέγγιση της θεωρίας της δραστηριότητας από τις διάφορες
φυσιοδιφικές και μπιχεβιοριστικές αντιλήψεις του σχήματος «κίνητρο-αντίδραση»,
«οργανισμός-περιβάλλον» κλπ., κι αυτό γιατί ο Α.Ν. Λεόντιεφ καταλαβαίνει το
αντικείμενο όχι ως «πράγμα», το οποίο είναι ένα υπαρκτό αντικείμενο της φύσης,
αλλά σαν αυτό στο οποίο είναι προσανατολισμένη η ενέργεια... δηλαδή σαν
κάτι που έχει σχέση με τη ζωντανή ύπαρξη, σαν αντικείμενο της δραστηριότητάς
του, άσχετα αν πρόκειται για δραστηριότητα εξωτερική ή εσωτερική[7].
Οπως σημειώνει ο ίδιος: «...το αντικείμενο
παρουσιάζεται διπλά: αρχικά, ως ανεξάρτητη ύπαρξη, που υποτάσσεται στον εαυτό
της, που αναμορφώνει τη δραστηριότητα του υποκειμένου, ως μορφή του
αντικειμένου, σαν προϊόν της ψυχικής αντανάκλασης των στοιχείων του, που
πραγματοποιείται ως αποτέλεσμα της δραστηριότητας του υποκειμένου και
διαφορετικά δε θα μπορούσε να είναι»[8].
Ο Α.Ν. Λεόντιεφ (1903-1979) ξεχώρισε στη θεωρία του Λ.
Βιγκότσκι μια θεμελιακή ιδέα, την ιδέα της δραστηριότητας, και προσπάθησε να
την αναπτύξει και να τη συγκεκριμενοποιήσει. Απ’ αυτή την άποψη, η θεωρία της
δραστηριότητας αποτελεί συνέχεια της πολιτιστικο-ιστορικής σχολής, που
θεμελίωσε ο Βιγκοτσκι.
Η προσέγγιση του αντικειμένου αποτελεί, σύμφωνα με το
γνωστό Σοβιετικό ψυχολόγο Β.Β. Νταβίντοφ, τον πυρήνα της θεωρίας της
δραστηριότητας. Ακριβώς αυτή η αρχή μάς επιτρέπει να χαράξουμε τη διαχωριστική
γραμμή ανάμεσα στην προσέγγιση της θεωρίας της δραστηριότητας από τις διάφορες
φυσιοδιφικές και μπιχεβιοριστικές αντιλήψεις του σχήματος «κίνητρο-αντίδραση»,
«οργανισμός-περιβάλλον» κλπ., κι αυτό γιατί ο Α.Ν. Λεόντιεφ καταλαβαίνει το
αντικείμενο όχι ως «πράγμα», το οποίο είναι ένα υπαρκτό αντικείμενο της φύσης,
αλλά σαν αυτό στο οποίο είναι προσανατολισμένη η ενέργεια... δηλαδή σαν
κάτι που έχει σχέση με τη ζωντανή ύπαρξη, σαν αντικείμενο της δραστηριότητάς
του, άσχετα αν πρόκειται για δραστηριότητα εξωτερική ή εσωτερική[7].
Οπως σημειώνει ο ίδιος: «...το αντικείμενο
παρουσιάζεται διπλά: αρχικά, ως ανεξάρτητη ύπαρξη, που υποτάσσεται στον εαυτό
της, που αναμορφώνει τη δραστηριότητα του υποκειμένου, ως μορφή του
αντικειμένου, σαν προϊόν της ψυχικής αντανάκλασης των στοιχείων του, που
πραγματοποιείται ως αποτέλεσμα της δραστηριότητας του υποκειμένου και
διαφορετικά δε θα μπορούσε να είναι»[8].