Διαθεματικό
Ενιαίο Πλαίσιο Προγράμματος Σπουδών (Δ.Ε.Π.Π.Σ.) και το Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών
(Α.Π.Σ.) εμφανίζονται ως πολιτικά ουδέτερα, προγράμματα για όλους τους μαθητές,
και έχουν ως κύριους άξονες μεταξύ άλλων, όπως ισχυρίζονται οι κατασκευαστές
τους, την εξασφάλιση ίσων ευκαιριών στη μάθηση, την παροχή γενικής παιδείας,
την ευαισθητοποίηση σε ζητήματα ανθρώπινων δικαιωμάτων, παγκόσμιας ειρήνης.
Στην παρούσα εργασία θα εξετάσουμε τα αναλυτικά προγράμματα προκειμένου ν’
αναδείξουμε την έντονη ιδεολογικοπολιτική τους φόρτιση, την προσπάθειά τους να
διευρύνουν τις κοινωνικές ανισότητες, να υποβαθμίσουν την παρεχόμενη γενική
παιδεία και να εισαγάγουν αντι-επιστημονικές και αντι-υλιστικές
αντιλήψεις.
Πίσω από τη φαινομενικά
απολίτικη θεώρηση των αναλυτικών προγραμμάτων θα αποδείξουμε ότι κρύβεται «η κυρίαρχη ιδεολογία … η ιδεολογία της
κυρίαρχης τάξης, γιατί η κυριαρχία μιας τάξης στηρίζεται πάνω στην αναγκαία
ψευδαίσθηση ότι αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα ολόκληρης της κοινωνίας».[1] Επειδή,
όσο πιο πολιτισμένο είναι ένα αστικό κράτος, τόσο πιο ραφιναρισμένα ψεύδεται
ισχυριζόμενο ότι το σχολείο μπορεί να βρίσκεται έξω από την πολιτική και να
υπηρετεί την κοινωνία στο σύνολό της. Στην πραγματικότητα το σχολείο έχει
μετατραπεί ολοκληρωτικά σε όργανο ταξικής κυριαρχίας της αστικής τάξης, είναι
πέρα για πέρα διαποτισμένο με το αστικό πνεύμα της κάστας, έχει σκοπό να
προσφέρει στους καπιταλιστές πειθήνιους υποψήφιους και επιδέξιους εργάτες».[2]
Στο πλαίσιο αυτό
συντονισμένα και στρατηγικά σχεδιασμένα και όχι αποσπασματικά προχωρεί η αστική
τάξη σε αλλαγές στα εκπαιδευτικά συστήματα μέσα από τις διαδικασίες της Ε.Ε.
κάτω από την καθοδήγηση του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών όπως ο
ΟΟΣΑ, ο οποίος επιστράτευσε και την εκπαιδευτική έρευνα (“ερευνητικό” πρόγραμμα
αξιολόγησης ΠΙΖΑ) προκειμένου να θεωρητικοποιήσει τις κατευθύνσεις που δίνονται
στην εκπαίδευση.